OFE contra: rządowe obietnice i zmiany w systemie

Pewien konsul reprezentujący duży zachodnioeuropejski kraj powiedział mi, że najbardziej w Polsce zdziwił go brak zaufania obywateli do państwa. Co, jego zdaniem, ma tę zaletę, że Polacy nie oczekują, aż władze coś z problemem zrobią, tylko radzą sobie sami.

Bardzo ładnie z naszej strony, że jesteśmy tacy samodzielni i przedsiębiorczy. Ale prywatnie to ja czuję się jednak przez państwo oszukiwana, szczególnie w kontekście tego, co dzieje się wokół OFE. Reforma miała sprawić, że będzie nam, obecnym 30-latkom, a i kolejnym pokoleniom, w jesieni życia materialnie lepiej niż tym obecnym starowinkom. Acz patrząc na wysokość świadczeń emerytalnych, przysługujących moim własnym rodzicielom, którzy wypracowali je sobie nie będąc żadną uprzywilejowaną grupą społeczną, zastanawiam się, czy faktycznie można, nie pracując, dostawać jeszcze więcej?

Wobec posunięć rządu, tych ostatnich i tych sprzed lat 12, gdy reformę emerytalną wprowadzano, po drodze systematycznie rezygnując z wdrażania co ważniejszych jej założeń, to mi się jednak wydaje, że tak dobrze i sielsko nie będzie. Żywotnie jestem jednakowoż zainteresowana, by było „na bogato”, zwłaszcza, że oczekuję niecierpliwie stanu, w którym nie trzeba będzie się zrywać skoro świt do pracy, bo i tak w okolicach 15-tego każdego miesiąca konto bankowe zasilać będzie odpowiednia kwota, wystarczająca na życie, zagraniczne podróże, fanaberie, hobby, od biedy nawet na wspomożenie ulubionego wnuczka (jednego, bo cała rzecz w tym, by dla starczej rozrywki zrobić na złość pozostałemu przychówkowi). I ewentualnie na leki, choć nie taką sobie starość obecnie wymarzam.

Tymczasem rząd przed laty obiecał, że nie dość, iż zdrowa, to jeszcze mimo wieku podeszłego w pełni sił witalnych będę zalegać na złotych piaskach zagranicznej plaży. Wyszło mu ładnie całkiem to obiecywanie, więc uwierzyłam. Rzecz tylko w tym, że gdy przyszło słowa wprowadzić w czyn, tak różowo nie było. I wygląda na to, że nigdy nie będzie. Plaża szybko zmieniła się w piach, do którego politycy najchętniej zakopaliby całą moją generację.